ΑΣ ΤΑΡΑΞΟΥΜΕ ΤΑ ΝΕΡΑ

«Πορεύεσθε απ’  εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το εξώτερον το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού, επείνασα γαρ και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν … ξένος ήμην και ου συνηγάγετέ με … αμήν λέγω υμίν, εφ’  όσον ουκ εποιήσατε ενί τούτων (των αδελφών μου) των ελαχίστων, ουδέ εμοί εποιήσατε».

   Τρομακτικό το πιο πάνω μήνυμα που ακούστηκε στις εκκλησιές μας πριν κάμποσες μέρες, την Κυριακή των Απόκρεω. Πόσα αυτιά το άκουσαν; Πόσα κορμιά ρίγησαν; Πόσες ψυχές συναισθάνθηκαν την αμαρτωλότητά τους; Κι ύστερα; Ύστερα τίποτα. Όλοι μας τον εαυτούλη μας κοιτάζουμε, άντε και τα παιδιά μας, πιο πέρα δε βλέπουμε, δεν ακούμε, δε συμμεριζόμαστε.

Κι όμως ο Χριστός είναι εκεί πιο πέρα. Ξένος, ξυπόλυτος, βρεγμένος, νηστικός, άστεγος. Τον βλέπουμε και τον βρίζουμε, τον προσπερνάμε, τον αφήνουμε να πεθάνει. Βρωμιάρης είναι, δεν είναι για το σπίτι μας. Και πεθαίνει σ’  ένα παγκάκι, σε μια γωνιά, σαν το σκυλί το αδέσποτο και τότε εμείς «συγκινημένοι» αναφωνούμε: «τον κακομοίρη, κρίμα!». Κρίμα όμως θα πει αμαρτία και μας καταγράφεται.

Έτσι κάπως συνέβη προχθές με τον άστεγο της πλατείας Κορνάρου. Έτσι θα συμβεί με κάποιον άλλο κάπου αλλού αύριο.

Είναι αλήθεια πως όσα περιλαμβάνει τακτικά το αστυνομικό δελτίο, μας έχουν κάνει επιφυλακτικούς στο να ανοίγουμε εύκολα τα σπίτια μας. Ένα κρεβάτι περισσεύει σε πολλούς από μας, μα φοβόμαστε να το διαθέσουμε. Τόσα έχουν ακουστεί γι’  αυτούς που ευεργετήθηκαν. Ο θάνατος όμως πάλι; Από το κρύο; Δεν είναι τρομερό; Και πώς θα παρουσιαστούμε αύριο στον Κριτή μας; Τι θα απαντήσουμε στη φοβερή Του διαπίστωση «ξένος ήμην και ου συνηγάγετέ με»;