ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ


ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ

Τ ΠΑΡΑΣΚΕΥ
ΤΗΣ Α´ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ερεύς·
Ελογητς Θες μν, πάντοτε· νν, κα εί, κα ες τος αἰῶνας τν αώνων. μήν.

Δόξα σοι Χριστέ, Θεός, λπς μν, δόξα σοι.

Βασιλε οράνιε, Παράκλητε, τ Πνεμα τς ληθείας, πανταχο παρών, κα τ πάντα πληρν, θησαυρς τν γαθν, κα ζως χορηγός, λθ κα σκήνωσον ν μν, κα καθάρισον μς π πάσης κηλδος, κα σσον, γαθέ, τς ψυχς μν.

ναγνώστης· μήν.
γιος Θεός, γιος σχυρός, γιος θάνατος, λέησον μς. (κ γ´)

Δόξα Πατρ κα Υἱῷ κα γί Πνεύματι. Κα νν κα ε κα ες τος αἰῶνας τν αώνων. μήν.

Παναγία Τριάς, λέησον μς. Κύριε, λάσθητι τας μαρτίαις μν. Δέσποτα, συγχώρησον τς νομίας μν. γιε, πίσκεψαι κα ασαι τς σθενείας μν, νεκεν το νόματός σου.

Κύριε, λέησον· Κύριε, λέησον· Κύριε, λέησον.

Δόξα. Κα νν.

Πάτερ μν ν τος ορανος, γιασθήτω τ νομά σου. λθέτω βασιλεία σου. Γενηθήτω τ θέλημά σου, ς ν οραν, κα π τς γς. Τν ρτον μν τν πιούσιον δς μν σήμερον. Κα φες μν τ φειλήματα μν, ς κα μες φίεμεν τος φειλέταις μν. Κα μ εσενέγκς μς ες πειρασμόν, λλ ῥῦσαι μς π το πονηρο.

ερεύς· τι σο στιν βασιλεία κα δύναμις κα δόξα το Πατρς κα το Υο κα το γίου Πνεύματος, νν κα ε κα ες τος αἰῶνας τν αώνων.

ναγνώστης· μήν. Κύριε, λέησον (ιβ´).

Δόξα. Κα νν.

Δετε προσκυνήσωμεν κα προσπέσωμεν τ Βασιλε μν Θε.

Δετε προσκυνήσωμεν κα προσπέσωμεν Χριστ τ Βασιλε μν Θε.

Δετε προσκυνήσωμεν κα προσπέσωμεν ατ, Χριστ τ Βασιλε κα Θε μν. Μετανοίας (γ´) κα εθς τος Ψαλμούς.

Ψαλμς ν´.

λέησόν με, Θεός, κατ τ μέγα λεός σου, κα κατ τ πλθος τν οκτιρμν σου ξάλειψον τ νόμημά μου. π πλεον πλνόν με π τς νομίας μου κα π τς μαρτίας μου καθάρισόν με. τι τν νομίαν μου γ γινώσκω, κα μαρτία μου νώπιόν μού στι διαπαντός. Σο μόν μαρτον, κα τ πονηρν νώπιόν σου ποίησα. πως ν δικαιωθς ν τος λόγοις σου, κα νικήσς ν τ κρίνεσθαί σε. δο γρ ν νομίαις συνελήφθην, κα ν μαρτίαις κίσσησέ με μήτηρ μου. δο γρ λήθειαν γάπησας· τ δηλα κα τ κρύφια τς σοφίας σου δήλωσάς μοι. αντιες με σσώπ, κα καθαρισθήσομαι· πλυνες με, κα πρ χιόνα λευκανθήσομαι. κουτιες μοι γαλλίασιν κα εφροσύνην· γαλλιάσονται στέα τεταπεινωμένα. πόστρεψον τ πρόσωπόν σου π τν μαρτιν μου, κα πάσας τς νομίας μου ξάλειψον. Καρδίαν καθαρν κτίσον ν μοί, Θεός, κα πνεμα εθς γκαίνισον ν τος γκάτοις μου. Μ ποῤῥίψς με π το προσώπου σου, κα τ πνεμά σου τ γιον μ ντανέλς π᾿ μο. πόδος μοι τν γαλλίασιν το σωτηρίου σου, κα πνεύματι γεμονικ στήριξόν με. Διδάξω νόμους τς δούς σου, κα σεβες π σ πιστρέψουσι. Ῥῦσαί με ξ αμάτων, Θεός, Θες τς σωτηρίας μου· γαλλιάσεται γλσσά μου τν δικαιοσύνην σου. Κύριε, τ χείλη μου νοίξεις, κα τ στόμα μου ναγγελε τν ανεσίν σου. τι, ε θέλησας θυσίαν, δωκα ν· λοκαυτώματα οκ εδοκήσεις. Θυσία τ Θε, πνεμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην κα τεταπεινωμένην Θες οκ ξουδενώσει. γάθυνον, Κύριε, ν τ εδοκί σου τν Σιών, κα οκοδομηθήτω τ τείχη ερουσαλήμ. Τότε εδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ναφορν κα λοκαυτώματα. Τότε νοίσουσιν π τ θυσιαστήριόν σου μόσχους.

Ψαλμς ξθ´.

Θεός, ες τν βοήθειάν μου πρόσχες· Κύριε, ες τ βοηθσαί μοι σπεσον. Ασχυνθήτωσαν κα ντραπήτωσαν ο ζητοντες τν ψυχήν μου· ποστραφήτωσαν ες τ πίσω, κα καταισχυνθήτωσαν ο βουλόμενοί μου κακά. ποστραφήτωσαν παραυτίκα ασχυνόμενοι ο λέγοντές μοι εγε, εγε! γαλλιάσθωσαν κα εφρανθήτωσαν π σο πάντες ο ζητοντές σε, Θεός, κα λεγέτωσαν διαπαντός· Μεγαλυνθήτω Κύριος, ο γαπντες τ σωτήριόν σου. γ δ πτωχός εμι κα πένης· Θεός, βοήθησόν μοι· βοηθός μου κα ύστης μου ε σύ, Κύριε· μ χρονίσς.

Ψαλμς ρμβ´.

Κύριε, εσάκουσον τς προσευχς μου, νώτισαι τν δέησίν μου ν τ ληθεί σου, εσάκουσόν μου ν τ δικαιοσύν σου. Κα μ εσέλθς ες κρίσιν μετ το δούλου σου, τι ο δικαιωθήσεται νώπιόν σου πς ζν. τι κατεδίωξεν χθρς τν ψυχήν μου· ταπείνωσεν ες γν τν ζωήν μου. κάθισέ με ν σκοτεινος ς νεκρος αἰῶνος, κα κηδίασεν π᾿ μ τ πνεμά μου, ν μο ταράχθη καρδία μου. μνήσθην μερν ρχαίων, μελέτησα ν πσι τος ργοις σου, ν ποιήμασι τν χειρν σου μελέτων. Διεπέτασα πρς σ τς χεράς μου· ψυχή μου ς γ νυδρός σοι. Ταχ εσάκουσόν μου, Κύριε, ξέλιπε τ πνεμά μου. Μ ποστρέψς τ πρόσωπόν σου π᾿ μο, κα μοιωθήσομαι τος καταβαίνουσιν ες λάκκον. κουστν ποίησόν μοι τ πρω τ λεός σου, τι π σο λπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, δν ν πορεύσομαι, τι πρς σ ρα τν ψυχήν μου. ξελο με κ τν χθρν μου, Κύριε, πρς σ κατέφυγον· δίδαξόν με το ποιεν τ θέλημά σου, τι σ ε Θεός μου. Τ Πνεμά σου τ γαθν δηγήσει με ν γ εθεί· νεκεν το νόματός σου, Κύριε, ζήσεις με. ν τ δικαιοσύν σου ξάξεις κ θλίψεως τν ψυχήν μου· κα ν τ λέει σου ξολοθρεύσεις τος χθρούς μου· κα πολες πάντας τος θλίβοντας τν ψυχήν μου, τι γ δολός σού εμι.
Δοξολογία.

Δόξα ν ψίστοις Θε, κα π γς ερήνη, ν νθρώποις εδοκία. μνομέν σε, ελογομέν σε, προσκυνομέν σε, δοξολογομέν σε, εχαριστομέν σοι, δι τν μεγάλην σου δόξαν. Κύριε Βασιλε, πουράνιε Θεέ, Πάτερ παντοκράτορ· Κύριε Υἱὲ μονογενές, ησο Χριστέ, κα γιον Πνεμα. Κύριε, Θεός, μνς το Θεο, Υἱὸς το Πατρός, αρων τν μαρτίαν το κόσμου, λέησον μς, αρων τς μαρτίας το κόσμου. Πρόσδεξαι τν δέησιν μν, καθήμενος ν δεξι το Πατρς κα λέησον μς. τι σ ε μόνος γιος, σ ε μόνος Κύριος, ησος Χριστός, ες δόξαν Θεο Πατρός· μήν. Καθ᾿ κάστην σπέραν ελογήσω σε, κα ανέσω τ νομά σου ες τν αἰῶνα, κα ες τν αἰῶνα το αἰῶνος. Κύριε, καταφυγ γενήθης μν ν γενε κα γενε. γ επα· Κύριε, λέησόν με· ασαι τν ψυχήν μου, τι μαρτόν σοι. Κύριε, πρς σ κατέφυγον· δίδαξόν με το ποιεν τ θέλημά σου, τι σ ε Θεός μου. τι παρ σο πηγ ζως· ν τ φωτί σου ψόμεθα φς. Παράτεινον τ λεός σου τος γινώσκουσί σε. Καταξίωσον, Κύριε, ν τ νυκτ ταύτ, ναμαρτήτους φυλαχθναι μς. Ελογητς ε, Κύριε, Θες τν Πατέρων μν, κα ανετν κα δεδοξασμένον τ νομά σου ες τος αἰῶνας· μήν. Γένοιτο, Κύριε, τ λεός σου φ᾿ μς, καθάπερ λπίσαμεν π σέ. Ελογητς ε, Κύριε· δίδαξόν με τ δικαιώματά σου. Ελογητς ε, Δέσποτα· συνέτισόν με τ δικαιώματά σου. Ελογητς ε, γιε· φώτισόν με τος δικαιώμασί σου. Κύριε, τ λεός σου ες τν αἰῶνα· τ ργα τν χειρν σου μ παρίδς. Σο πρέπει ανος, σο πρέπει μνος, σο δόξα πρέπει, τ Πατρ κα τ Υἱῷ κα τ γί Πνεύματι, νν κα ε κα ες τος αἰῶνας τν αώνων. μήν.

Τ Σύμβολον τς Πίστεως.

Πιστεύω ες να Θεόν, Πατέρα, παντοκράτορα, ποιητν ορανο κα γς, ρατν τε πάντων κα οράτων. Κα ες να Κύριον ησον Χριστόν, τν Υἱὸν το Θεο τν μονογεν, τν κ το Πατρς γεννηθέντα πρ πάντων τν αώνων· φς κ φωτός, Θεν ληθινν κ Θεο ληθινο, γεννηθέντα ο ποιηθέντα, μοούσιον τ Πατρί, δι᾿ ο τ πάντα γένετο. Τν δι᾿ μς τος νθρώπους κα δι τν μετέραν σωτηρίαν κατελθόντα κ τν ορανν κα σαρκωθέντα κ Πνεύματος γίου κα Μαρίας τς Παρθένου κα νανθρωπήσαντα. Σταυρωθέντα τε πρ μν π Ποντίου Πιλάτου κα παθόντα, κα ταφέντα. Κα ναστάντα τ τρίτ μέρ κατ τς Γραφάς. Κα νελθόντα ες τος ορανος κα καθεζόμενον κ δεξιν το Πατρός. Κα πάλιν ρχόμενον μετ δόξης κρναι ζντας κα νεκρούς, ο τς βασιλείας οκ σται τέλος. Κα ες τ Πνεμα τ γιον, τ κύριον, τ ζωοποιόν, τ κ το Πατρς κπορευόμενον, τ σν Πατρ κα Υἱῷ συμπροσκυνούμενον κα συνδοξαζόμενον, τ λαλσαν δι τν προφητν. Ες μίαν, γίαν, καθολικν κα ποστολικν κκλησίαν. μολογ ν βάπτισμα ες φεσιν μαρτιν. Προσδοκ νάστασιν νεκρν. Κα ζων το μέλλοντος αἰῶνος. μήν.

Θεοτοκίον.

ξιόν στιν ς ληθς, μακαρίζειν σε τν Θεοτόκον, τν ειμακάριστον κα παναμώμητον, κα Μητέρα το Θεο μν. Τν τιμιωτέραν τν Χερουβείμ, κα νδοξοτέραν συγκρίτως τν Σεραφείμ, τν διαφθόρως, Θεν Λόγον τεκοσαν, τν ντως Θεοτόκον σ μεγαλύνομεν.

Ετα ρχονται ο Χορο ψάλλοντες τν Κανόνα τς Θεοτόκου, ο κροστιχίς·
Χαρς δοχεον, σο πρέπει χαίρειν μόν. ωσήφ.
Ποίημα ωσφ το μνογράφου.

δ α´. χος δ´. Ερμός.

» νοίξω τ στόμα μου, κα πληρωθήσεται
» πνεύματος, κα λόγον ρεύξομαι, τ βασιλίδι
» Μητρί· κα φθήσομαι, φαιδρς πανηγυρί-
» ζων, κα σω γηθόμενος, ταύτης τ θαύματα. (δς)

περαγία Θεοτόκε, σσον μς.

Χριστο βίβλον μψυχον, σφραγισμένην σε Πνεύματι, μέγας ρχάγγελος, γν θεώμενος, πεφώνει σοι· Χαρε χαρς δοχεον, δι᾿ ς τς Προμήτορος, ρ λυθήσεται.

περαγία Θεοτόκε, σσον μς.

δμ πανόρθωσις, χαρε Παρθένε Θεόνυμφε, το δου νέκρωσις· χαρε πανάμωμε, τ παλάτιον, το μόνου Βασιλέως· χαρε θρόνε πύρινε, το Παντοκράτορος.
Δόξα.

όδον τ μάραντον, χαρε μόνη βλαστήσασα· τ μλον τ εοσμον, χαρε τέξασα· τ σφράδιον, το πάντων Βασιλέως· χαρε πειρόγαμε, κόσμου διάσωσμα.

Κα νν.

γνείας θησαύρισμα, χαρε, δι᾿ ς κ το πτώματος, μν ξανέστημεν· χαρε δύπνοον, κρίνον Δέσποινα, πιστος εωδιάζον· θυμίαμα εοσμον, μύρον πολύτιμον.

δ γ´. Ερμός.

» Τος σος μνολόγους Θεοτόκε, ζσα κα
» φθονος πηγή, θίασον συγκροτήσαντας,
» πνευματικν στερέωσον· κα ν τ θεί δόξ
» σου, στεφάνων δόξης ξίωσον. ς)

περαγία Θεοτόκε, σσον μς.

Στάχυν βλαστήσασα τν θεον, ς χώρα νήροτος σαφς, χαρε μψυχε τράπεζα, ρτον ζως χωρήσασα· χαρε το ζντος δατος, πηγ κένωτος Δέσποινα.

περαγία Θεοτόκε, σσον μς.

Δάμαλις τν μόσχον τεκοσα, τν μωμον, χαρε τος πιστος· χαρε μνς κυήσασα, Θεο μνν τν αροντα, κόσμου παντς τ πταίσματα· χαρε θερμν λαστήριον.

Δόξα.

ρθρος φαεινς χαρε, μόνη, τν λιον φέρουσα Χριστόν, φωτς κατοικητήριον· χαρε τ σκότος λύσασα, κα τος ζοφώδεις δαίμονας, λοτελς κμειώσασα.

Κα νν.

Χαρε Πύλη μόνη, ν Λόγος, διώδευσε μόνος, μοχλούς, κα πύλας δου Δέσποινα, τ τόκ σου συντρίψασα· χαρε θεία εσοδος, τν σζομένων Πανύμνητε.

δ δ´. Ερμός.

» καθήμενος ν δόξ, π θρόνου Θεότητος,
» ν νεφέλ κούφ, λθεν ησος πέρθεος,
» τ κηράτ παλάμ, κα διέσωσε, τος κραυ-
» γάζοντας· Δόξα Χριστ τ δυνάμει σου.

περαγία Θεοτόκε, σσον μς.

ν φωνας σμάτων πίστει, σο βομεν Πανύμνητε· Χαρε πον ρος, κα τετυρωμένον ν Πνεύματι· χαρε λυχνία κα στάμνε, Μάννα φέρουσα, τ γλυκανον, τ τν εσεβν ασθητήρια.

περαγία Θεοτόκε, σσον μς.

λαστήριον το κόσμου, χαρε χραντε Δέσποινα· χαρε κλμαξ γθεν, πάντας νυψώσασα χάριτι· χαρε γέφυρα ντως, μετάγουσα, κ θανάτου, πάντας, πρς ζων τος μνοντάς σε.

περαγία Θεοτόκε, σσον μς.

Ορανν ψηλοτέρα, χαρε γς τ θεμέλιον, ν τ σ νηδύϊ, χραντε κόπως βαστάσασα, χαρε κογχύλη, πορφύραν θείαν βάψασα, ξ αμάτων σου, τ Βασιλε τν Δυνάμεων.

Δόξα.

Νομοθέτην τεκοσα, ληθς χαρε Δέσποινα, τν τς νομίας, πάντων δωρεν ξαλείφοντα· κατανόητον βάθος, ψος ἄῤῥητον, πειρόγαμε, δι᾿ ς μες θεώθημεν.

Κα νν.

Σ τν πλέξασαν τ κόσμ, χειρόπλοκον στέφανον, νυμνολογομεν, Χαρέ σοι Παρθένε κραυγάζοντες, τ φυλακτήριον πάντων κα χαράκωμα, κα κραταίωμα, κα ερν καταφύγιον.




δ ε´. Ερμός.

» ξέστη τ σύμπαντα, π τ θεί δόξ σου·
» σ γρ πειρόγαμε Παρθένε, σχες ν μήτρ
» τν π πάντων Θεόν, κα τέτοκας χρονον
» Υόν, πσι τος μνοσί σε, σωτηρίαν βρα-
» βεύοντα.

περαγία Θεοτόκε, σσον μς.

δν κυήσασα, ζως, χαρε Πανάμωμε, κατακλυσμο τς μαρτίας, σώσασα κόσμον· χαρε Θεόνυμφε, κουσμα κα λάλημα φρικτόν· χαρε νδιαίτημα, το Δεσπότου τς κτίσεως.

περαγία Θεοτόκε, σσον μς.

σχς κα χύρωμα, νθρώπων, χαρε χραντε, τόπε γιάσματος τς δόξης· νέκρωσις δου, νυμφν λόφωτε· χαρε τν γγέλων χαρμονή· χαρε βοήθεια, τν πιστς δεομένων σου.

περαγία Θεοτόκε, σσον μς.

Πυρίμορφον χημα, το Λόγου, χαρε Δέσποινα, μψυχε Παράδεισε, τ ξύλον, ν μέσ χων ζως τν Κύριον· ο γλυκασμς ζωοποιε, πίστει τος μετέχοντας, κα φθορ ποκύψαντας.

Δόξα.

ωννύμενοι σθένει σου, πιστς ναβομέν σοι· Χαρε πόλις το Παμβασιλέως, δεδοξασμένα κα ξιάκουστα, περ ς λελάληνται σαφς· ρος λατόμητον, χαρε βάθος μέτρητον.

Κα νν.

Ερύχωρον σκήνωμα, το Λόγου, χαρε χραντε· κόχλος τν θεον μαργαρίτην, προαγαγοσα, χαρε πανθαύμαστε· πάντων πρς Θεν καταλλαγή, τν μακαριζόντων σε, Θεοτόκε κάστοτε.


δ ς´. Ερμός.

» Τν θείαν ταύτην κα πάντιμον, τελοντες
» ορτν ο θεόφρονες, τς Θεομήτορος, δετε
» τς χερας κροτήσωμεν, τν ξ ατς τεχθέν-
» τα Θεν δοξάζοντες. ς)

περαγία Θεοτόκε, σσον μς.

Παστς το Λόγου μόλυντε, ατία τς τν πάντων θεώσεως, χαρε Πανάχραντε, τν Προφητν περιήχημα· χαρε τν ποστόλων τ γκαλλώπισμα.

περαγία Θεοτόκε, σσον μς.

κ σο δρόσος πέσταξε, φλογμν πολυθεΐας λύσασα· θεν βομέν σοι· Χαρε πόκος νδροσος, ν Γεδεν Παρθένε προεθεάσατο.

Δόξα.

δού σοι, Χαρε, κραυγάζομεν, λιμν μν γενο θαλαττεύουσι, κα ρμητήριον, ν τ πελάγει τν θλίψεων, κα τν σκανδάλων πάντων το πολεμήτορος.

Κα νν.

Χαρς ατία χαρίτωσον, μν τν λογισμν το κραυγάζειν σοι· Χαρε φλεκτος βάτος, νεφέλη λόφωτε, τος πιστος παύστως πισκιάζουσα.



δ ζ´. Ερμός.

» Οκ λάτρευσαν, τ κτίσει ο θεόφρονες,
» παρ τν Κτίσαντα· λλ πυρς πειλήν,
» νδρείως πατήσαντες, χαίροντες ψαλλον·
» περύμνητε, τν Πατέρων Κύριος, κα
» Θες ελογητς ε.


περαγία Θεοτόκε, σσον μς.

νυμνομέν σε, βοντες· Χαρε χημα, λίου το νοητο· μπελος ληθινή, τν βότρυν τν πέπειρον, γεωργήσασα, ονον στάζοντα, τν τς ψυχς εφραίνοντα, τν πιστς σε δοξαζόντων.

περαγία Θεοτόκε, σσον μς.

ατρα, τν νθρώπων κυήσασα, χαρε Θεόνυμφε· άβδος μυστική, νθος τ μάραντον, ξανθήσασα· χαρε Δέσποινα, δι᾿ ς χαρς πληρούμεθα, κα ζων κληρονομομεν.

περαγία Θεοτόκε, σσον μς.

ητορεύουσα, ο σθένει γλσσα Δέσποινα, μνολογσαί σε· πρ γρ τ Σεραφίμ, ψώθης κυήσασα, τν Βασιλέα Χριστόν· ν κέτευε, πάσης νν βλάβης ύσασθαι, τος πιστς σε προσκυνοντας.

Δόξα.

Εφημε σε, μακαρίζοντα τ πέρατα, κα νακράζει σοι· Χαρε τόμος ν , δακτύλ γγέγραπται, Πατρς Λόγος γνή· ν κέτευε, βίβλ ζως τος δούλους σου, καταγράψαι Θεοτόκε.

Κα νν.

κετεύομεν, ο δολοί σου κα κλίνομεν, γόνυ καρδίας μν· Κλνον τ ος σου, γνή, κα σσον τος θλίψεσι, βυθιζομένους μς, κα συντήρησον, πάσης χθρν λώσεως, τν σν Πόλιν Θεοτόκε.

δ η´. Ερμός.

» Παδας εαγες ν τ καμίν, τόκος τς
» Θεοτόκου διεσώσατο, τότε μν τυπούμενος·
» νν δ νεργούμενος, τν οκουμένην -
» πασαν, γείρει ψάλλουσαν· Τν Κύριον
» μνετε τ ργα, κα περυψοτε, ες πάντας
» τος αἰῶνας.

περαγία Θεοτόκε, σσον μς.

Νηδύϊ τν Λόγον πεδέξω, τν πάντα βαστάζοντα βάστασας· γάλακτι ξέθρεψας, νεύματι τν τρέφοντα, τν οκουμένην πασαν, γνή, ψάλλομεν· Τν Κύριον μνετε τ ργα, κα περυψοτε ες πάντας τος αἰῶνας.

περαγία Θεοτόκε, σσον μς.

Μωσς κατενόησεν ν βάτ, τ μέγα Μυστήριον το τόκου σου· Παδες προεικόνισαν, τοτο μφανέστατα, μέσον πυρς στάμενοι, κα μ φλεγόμενοι, κήρατε γία Παρθένε· θεν σε μνομεν ες πάντας τος αἰῶνας.

περαγία Θεοτόκε, σσον μς.

Ο πρην πάτ γυμνωθέντες, στολν φθαρσίας νεδύθημεν, τ κυοφορί σου· κα ο καθεζόμενοι, ν σκότει παραπτώσεων, φς κατωπτεύσαμεν, φωτς κατοικητήριον Κόρη· θεν σε μνομεν, ες πάντας τος αἰῶνας.

Δόξα.

Νεκρο δι σο ζωοποιονται· ζων γρ τν νυπόστατον κύησας· ελαλοι ο λαλοι, πρην χρηματίζοντες, λεπροί, ποκαθαίρονται, νόσοι διώκονται, πνευμάτων ερίων τ πλήθη, ττηνται Παρθένε, βροτν σωτηρία.

Κα νν.

κόσμ τεκοσα σωτηρίαν, δι᾿ ς π γς ες ψος ρθημεν, χαίροις Παντευλόγητε, σκέπη κα κραταίωμα, τεχος κα χύρωμα τν μελδούντων γνή· Τν Κύριον μνετε τ ργα, κα περυψοτε, ες πάντας τος αἰῶνας.



δ θ´. Ερμός.

» πας γηγενής, σκιρτάτω τ πνεύματι,
» λαμπαδουχούμενος· πανηγυριζέτω δέ, ΰλων
» Νόων φύσις γεραίρουσα, τν ερν πανήγυ-
» ριν, τς Θεομήτορος, κα βοάτω· Χαίροις
» παμμακάριστε, Θεοτόκε γνή ειπάρθενε.
περαγία Θεοτόκε, σσον μς.

να σοι πιστοί, τ Χαρε κραυγάζωμεν, ο δι σο τς χαρς, μέτοχοι γενόμενοι, τς ϊδίου, ῥῦσαι μς πειρασμο, βαρβαρικς λώσεως, κα πάσης λλης πληγς, δι πλθος, Κόρη παραπτώσεων, πιούσης βροτος μαρτάνουσιν.

περαγία Θεοτόκε, σσον μς.

φθης φωτισμός, μν κα βεβαίωσις· θεν βομέν σοι· Χαρε στρον δυτον, εσάγον κόσμ τν μέγαν λιον· χαρε δμ νοίξασα, τν κεκλεισμένην γνή· χαρε στλε, πύρινε εσάγουσα, ες τν νω ζωήν, τ νθρώπινον.

περαγία Θεοτόκε, σσον μς.

Στμεν ελαβς, ν οκ Θεο μν, κα κβοήσωμεν· Χαρε κόσμου Δέσποινα· χαρε Μαρία, Κυρία πάντων μν· χαρε μόνη μωμος, ν γυναιξ κα καλή· χαρε σκεος, μύρον τ κένωτον, π σ κενωθν εσδεξάμενον.

Δόξα.

περιστερά, τν λεήμονα ποκυήσασα, χαρε ειπάρθενε· σίων πάντων χαρε τ καύχημα, τν θλητν στεφάνωμα· χαρε πάντων τε, τν Δικαίων, θεον γκαλλώπισμα, κα μν τν πιστν τ διάσωσμα.



Κα νν.

Φεσαι Θεός, τς κληρονομίας σου, τς μαρτίας μν, πάσας παραβλέπων νν, ες τοτο χων κδυσωποσάν σε, τν π γς σπόρως σε κυοφορήσασαν, δι μέγα, λεος θελήσαντα, μορφωθναι Χριστ τ λλότριον.



Ετα τ Κοντάκιον δίχορον ργς.
χος πλ. δ´. Ατόμελον.



Τ περμάχ στρατηγ τ νικητήρια,
ς λυτρωθεσα τν δεινν εχαριστήρια,
ναγράφω σοι Πόλις σου Θεοτόκε.
λλ᾿ ς χουσα τ κράτος προσμάχητον,
κ παντοίων με κινδύνων λευθέρωσον,
να κράζω σοι· Χαρε, Νύμφη νύμφευτε.


Ὁ Ἱερεὺς ἱστάμενος εἰς τὸν σωλέα πρὸ τῆς εἰκόνος τῆς Θεοτόκου, ἀπαγγέλλει ἐμμελῶς τὴν Α´ Στάσιν τῶν «Χαιρετισμῶν».

ΣΤΑΣΙΣ ΠΡΩΤΗ

γγελος πρωτοστάτης, οὐρανόθεν ἐπέμφθη, εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τό, Χαῖρε (ἐκ γ´)· καὶ σὺν τῇ ἀσωμάτῳ φωνῇ, σωματούμενόν σε θεωρῶν Κύριε, ἐξίστατο, καὶ ἵστατο κραυγάζων πρὸς αὐτὴν τοιαῦτα·

Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει· χαῖρε, δι᾿ ἧς ἡ ἀρὰ ἐκλείψει.

Χαῖρε, τοῦ πεσόντος Ἀδὰμ ἡ ἀνάκλησις· χαῖρε, τῶν δακρύων τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις.

Χαῖρε, ὕψος δυσανάβατον ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς· χαῖρε, βάθος δυσθεώρητον, καὶ Ἀγγέλων ὀφθαλμοῖς.

Χαῖρε, ὅτι ὑπάρχεις Βασιλέως καθέδρα· χαῖρε, ὅτι βαστάζεις τὸν βαστάζοντα πάντα.

Χαῖρε, ἀστήρ ἐμφαίνων τὸν Ἥλιον· χαῖρε, γαστὴρ ἐνθέου σαρκώσεως.

Χαῖρε, δι᾿ ἧς νεουργεῖται ἡ κτίσις· χαῖρε, δι᾿ ἧς βρεφουργεῖται ὁ Κτίστης.

Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Βλέπουσα ἡ Ἁγία, ἑαυτὴν ἐν ἁγνείᾳ, φησὶ τῷ Γαβριὴλ θαρσαλέως· Τὸ παράδοξόν σου τῆς φωνῆς, δυσπαράδεκτόν μου τῇ ψυχῇ φαίνεται· ἀσπόρου γὰρ συλλήψεως τὴν κύησιν πῶς λέγεις; κράζων· Ἀλληλούϊα.

Γνῶσιν ἄγνωστον γνῶναι, ἡ Παρθένος ζητοῦσα, ἐβόησε πρὸς τὸν λειτουργοῦντα· Ἐκ λαγόνων ἁγνῶν Υἱόν, πῶς ἐστι τεχθῆναι δυνατόν; λέξον μοι. Πρὸς ἣν ἐκεῖνος ἔφησεν ἐν φόβῳ, πλὴν κραυγάζων οὕτω·

Χαῖρε, βουλῆς ἀποῤῥήτου μύστις· χαῖρε, σιγῆς δεομένων πίστις.

Χαῖρε, τῶν θαυμάτων Χριστοῦ τὸ προοίμιον· χαῖρε, τῶν δογμάτων αὐτοῦ τὸ κεφάλαιον.

Χαῖρε, κλῖμαξ ἐπουράνιε, δι᾿ ἧς κατέβη ὁ Θεός· χαῖρε, γέφυρα μετάγουσα τοὺς ἐκ γῆς πρὸς Οὐρανόν.

Χαῖρε, τὸ τῶν Ἀγγέλων πολυθρύλητον θαῦμα· χαῖρε, τὸ τῶν δαιμόνων πολυθρήνητον τραῦμα.

Χαῖρε, τὸ Φῶς ἀῤῥήτως γεννήσασα· χαῖρε, τὸ πῶς, μηδένα διδάξασα.

Χαῖρε, σοφῶν ὑπερβαίνουσα γνῶσιν· χαῖρε, πιστῶν καταυγάζουσα φρένας.

Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.



Δύναμις τοῦ Ὑψίστου, ἐπεσκίασε τότε, πρὸς σύλληψιν τῇ Ἀπειρογάμῳ· καὶ τὴν εὔκαρπον ταύτης νηδύν, ὡς ἀγρὸν ὑπέδειξεν ἡδὺν ἅπασι, τοῖς θέλουσι θερίζειν σωτηρίαν, ἐν τῷ ψάλλειν οὕτως· Ἀλληλούϊα.

χουσα θεοδόχον, ἡ Παρθένος τὴν μήτραν, ἀνέδραμε πρὸς τὴν Ἐλισάβετ· τὸ δὲ βρέφος ἐκείνης εὐθύς, ἐπιγνὸν τὸν ταύτης ἀσπασμόν, ἔχαιρε! καὶ ἅλμασιν ὡς ᾄσμασιν, ἐβόα πρὸς τὴν Θεοτόκον·

Χαῖρε, βλαστοῦ ἀμαράντου κλῆμα· χαῖρε, καρποῦ ἀκηράτου κτῆμα.

Χαῖρε, γεωργὸν γεωργοῦσα φιλάνθρωπον· χαῖρε, φυτουργὸν τῆς ζωῆς ἡμῶν φύουσα.

Χαῖρε, ἄρουρα βλαστάνουσα εὐφορίαν οἰκτιρμῶν· χαῖρε, τράπεζα βαστάζουσα εὐθηνίαν ἱλασμῶν.

Χαῖρε, ὅτι λειμῶνα τῆς τρυφῆς ἀναθάλλεις· χαῖρε, ὅτι λιμένα τῶν ψυχῶν ἑτοιμάζεις.

Χαῖρε, δεκτόν πρεσβείας θυμίαμα· χαῖρε, παντὸς τοῦ κόσμου ἐξίλασμα.

Χαῖρε, Θεοῦ πρὸς θνητοὺς εὐδοκία· χαῖρε, θνητῶν πρὸς Θεὸν παῤῥησία.

Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Ζάλην ἔνδοθεν ἔχων, λογισμῶν ἀμφιβόλων, ὁ σώφρων Ἰωσὴφ ἐταράχθη, πρὸς τὴν ἄγαμόν σε θεωρῶν, καὶ κλεψίγαμον ὑπονοῶν Ἄμεμπτε· μαθὼν δέ σου τὴν σύλληψιν ἐκ Πνεύματος ἁγίου, ἔφη· Ἀλληλούϊα.

Εἶτα οἱ Χοροὶ ἐναλλάξ, τό· Τῇ Ὑπερμάχῳ... (σύντομον). Τρισάγιον. Δόξα. Καὶ νῦν. Παναγία Τριάς. Κύριε, ἐλέησον (γ´). Δόξα. Καὶ νῦν. Πάτερ ἡμῶν. Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία...

Ὁ Ἀναγνώστης· Ἀμήν. Καὶ ἀναγινώσκει τὸ Κοντάκιον τῆς ἡμέρας, ἤτοι τὸ τοῦ ἁγίου Θεοδώρου.

Πίστιν Χριστοῦ ὡσεὶ θώρακα, ἔνδον λαβὼν ἐν καρδίᾳ σου, τὰς ἐναντίας δυνάμεις κατεπάτησας, Πολύαθλε, καὶ στέφει οὐρανίῳ, ἐστέφθης αἰωνίως, ὡς ἀήττητος.

Κύριε, ἐλέησον (μ´) καὶ τὴν Εὐχὴν ταύτην·

Ὁ ἐν παντὶ καιρῷ, καὶ πάσῃ ὥρᾳ, ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς προσκυνούμενος, καὶ δοξαζόμενος Χριστὸς ὁ Θεός, ὁ μακρόθυμος, ὁ πολυέλεος, ὁ πολυεύσπλαγχνος, ὁ τοὺς δικαίους ἀγαπῶν καὶ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἐλεῶν, ὁ πάντας καλῶν πρὸς σωτηρίαν διὰ τῆς ἐπαγγελίας τῶν μελλόντων ἀγαθῶν· Αὐτός, Κύριε, πρόσδεξαι καὶ ἡμῶν ἐν τῇ ὥρᾳ ταύτῃ τὰς ἐντεύξεις, καὶ ἴθυνον τὴν ζωὴν ἡμῶν πρὸς τὰς ἐντολάς σου· τὰς ψυχὰς ἡμῶν ἁγίασον, τὰ σώματα ἅγνισον, τοὺς λογισμοὺς διόρθωσον, τὰς ἐννοίας κάθαρον, καὶ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ πάσης θλίψεως, κακῶν καὶ ὀδύνης. Τείχισον ἡμᾶς ἁγίοις σου Ἀγγέλοις, ἵνα, τῇ παρεμβολῇ αὐτῶν φρουρούμενοι, καὶ ὁδηγούμενοι, καταντήσωμεν εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ εἰς τὴν ἐπίγνωσιν τῆς ἀπροσίτου σου δόξης· ὅτι εὐλογητὸς εἶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Τό, Κύριε, ἐλέησον (γ´). Δόξα. Καὶ νῦν.
Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως, Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον, Σὲ μεγαλύνομεν.

Ἐν ὀνόματι Κυρίου, εὐλόγησον, Πάτερ.

Ὁ Ἱερεύς· Ὁ Θεὸς οἰκτειρήσαι ἡμᾶς, καὶ εὐλογήσαι ἡμᾶς, ἐπιφάναι τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ἐφ᾿ ἡμᾶς, καὶ ἐλεήσαι ἡμᾶς.

Ὁ Ἀναγνώστης· Κύριε, ἐλέησον (γ´). Καὶ σῶσον ἡμᾶς Παναγία Παρθένε.


Εὐχὴ εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον.
(Παύλου Μοναχοῦ, Μονῆς Εὐεργέτιδος)

Ἄσπιλε, ἀμόλυντε, ἄφθορε, ἄχραντε, ἁγνὴ Παρθένε, Θεόνυμφε Δέσποινα, ἡ Θεὸν Λόγον τοῖς ἀνθρώποις, τῇ παραδόξῳ σου κυήσει, ἑνώσασα, καὶ τὴν ἀπωσθεῖσαν φύσιν τοῦ γένους ἡμῶν τοῖς οὐρανίοις συνάψασα, ἡ τῶν ἀπηλπισμένων μόνη ἐλπίς, καὶ τῶν πολεμουμένων βοήθεια, ἡ ἑτοίμη ἀντίληψις τῶν εἰς σὲ προστρεχόντων, καὶ πάντων τῶν Χριστιανῶν τὸ καταφύγιον, μὴ βδελύξῃ με τὸν ἁμαρτωλόν, τὸν ἐναγῆ, τὸν αἰσχροῖς λογισμοῖς καὶ λόγοις καὶ πράξεσιν ὅλον ἐμαυτὸν ἀχρειώσαντα, καὶ τῇ τῶν ἡδονῶν τοῦ βίου ῥᾳθυμίᾳ γνώμης, δοῦλον γενόμενον. Ἀλλ᾿ ὡς τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ Μήτηρ, φιλανθρώπως σπλαγχνίσθητι ἐπ᾿ ἐμοὶ τῷ ἁμαρτωλῷ καὶ ἀσώτῳ, καὶ δέξαι μου τὴν ἐκ ῥυπαρῶν χειλέων προσφερομένην σοι δέησιν, καὶ τὸν σὸν Υἱόν, καὶ ἡμῶν Δεσπότην καὶ Κύριον, τῇ μητρικῇ σου παῤῥησίᾳ χρωμένη, δυσώπησον, ἵνα ἀνοίξῃ κἀμοὶ τὰ φιλάνθρωπα σπλάγχνα τῆς αὑτοῦ ἀγαθότητος, καί, παριδών μου τὰ ἀναρίθμητα πταίσματα, ἐπιστρέψῃ με πρὸς μετάνοιαν, καὶ τῶν αὑτοῦ ἐντολῶν ἐργάτην δόκιμον ἀναδείξῃ με. Καὶ πάρεσό μοι ἀεὶ ὡς ἐλεήμων, καὶ συμπαθής, καὶ φιλάγαθος, ἐν μὲν τῷ παρόντι βίῳ, θερμὴ προστάτις καὶ βοηθός, τὰς τῶν ἐναντίων ἐφόδους ἀποτειχίζουσα, καὶ πρὸς σωτηρίαν καθοδηγοῦσά με, καὶ ἐν τῷ καιρῷ τῆς ἐξόδου μου, τὴν ἀθλίαν μου ψυχὴν περιέπουσα, καὶ τὰς σκοτεινὰς ὄψεις τῶν πονηρῶν δαιμόνων πόῤῥω αὐτῆς ἀπελαύνουσα· ἐν δὲ τῇ φοβερᾷ ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως, τῆς αἰωνίου με ῥυομένη κολάσεως, καὶ τῆς ἀποῤῥήτου δόξης τοῦ σοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ ἡμῶν κληρονόμον με ἀποδεικνύουσα. Ἧς καὶ τύχοιμι, Δέσποινά μου, ὑπεραγία Θεοτόκε, διὰ τῆς σῆς μεσιτείας καὶ ἀντιλήψεως· χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ, τοῦ μονογενοῦς σου Υἱοῦ, τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ, καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. ᾯ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, σὺν τῷ ἀνάρχῳ αὐτοῦ Πατρὶ καὶ τῷ παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ αὐτοῦ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Εὐχὴ εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν.
(Ἀντιόχου Μοναχοῦ, τοῦ Πανδέκτου)

Καὶ δὸς ἡμῖν, Δέσποτα, πρὸς ὕπνον ἀπιοῦσιν, ἀνάπαυσιν σώματος καὶ ψυχῆς· καὶ διαφύλαξον ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ ζοφεροῦ ὕπνου τῆς ἁμαρτίας, καὶ ἀπὸ πάσης σκοτεινῆς καὶ νυκτερινῆς ἡδυπαθείας. Παῦσον τὰς ὁρμὰς τῶν παθῶν, σβέσον τὰ πεπυρωμένα βέλη τοῦ πονηροῦ, τὰ καθ᾿ ἡμῶν δολίως κινούμενα· τὰς τῆς σαρκὸς ἡμῶν ἐπαναστάσεις κατάστειλον, καὶ πᾶν γεῶδες καὶ ὑλικὸν ἡμῶν φρόνημα κοίμησον. Καὶ δώρησαι ἡμῖν, ὁ Θεός, γρήγορον νοῦν, σώφρονα λογισμόν, καρδίαν νήφουσαν, ὕπνον ἐλαφρόν, καὶ πάσης σατανικῆς φαντασίας ἀπηλλαγμένον. Διανάστησον δὲ ἡμᾶς ἐν τῷ καιρῷ τῆς προσευχῆς, ἐστηριγμένους ἐν ταῖς ἐντολαῖς σου, καὶ τὴν μνήμην τῶν σῶν κριμάτων ἐν ἑαυτοῖς ἀπαράθραυστον ἔχοντας. Παννύχιον ἡμῖν τὴν σὴν δοξολογίαν χάρισαι εἰς τὸ ὑμνεῖν, καὶ εὐλογεῖν, καὶ δοξάζειν τὸ πάντιμον καὶ μεγαλοπρεπὲς ὄνομά σου, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Καὶ πάλιν.
Ὑπερένδοξε, ἀειπάρθενε, εὐλογημένη Θεοτόκε, προσάγαγε τὴν ἡμετέραν προσευχὴν τῷ Υἱῷ σου καὶ Θεῷ ἡμῶν, καὶ αἴτησαι, ἵνα σώσῃ διὰ σοῦ τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

(Εὐχὴ τοῦ Ἁγίου Ἰωαννικίου).
Ἡ ἐλπίς μου ὁ Πατήρ, καταφυγή μου ὁ Υἱός, σκέπη μου τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, Τριὰς ἁγία, δόξα σοι.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ· φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.

Τὴν Παρασκευὴ τῆς Α´ Ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν ἀναγινώσκεται ὑπὸ τοῦ Ἱερέως τὸ Εὐαγγέλιον τῆς Παννυχίδος (Ἰωάν. 15, 1-7)·

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ Μαθηταῖς· Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή, καὶ ὁ Πατήρ μου ὁ γεωργός ἐστι. Πᾶν κλῆμα ἐν ἐμοὶ μὴ φέρον καρπόν, αἴρει αὐτό, καὶ πᾶν τὸ καρπὸν φέρον, καθαίρει αὐτό, ἵνα πλείονα καρπὸν φέρῃ. Ἤδη ὑμεῖς καθαροί ἐστε διὰ τὸν λόγον, ὃν λελάληκα ὑμῖν. Μείνατε ἐν ἐμοί, κἀγὼ ἐν ὑμῖν. Καθὼς τὸ κλῆμα οὐ δύναται καρπὸν φέρειν ἀφ᾿ ἑαυτοῦ, ἐὰν μὴ μείνῃ ἐν τῇ ἀμπέλῳ, οὕτως οὐδὲ ὑμεῖς, ἐὰν μὴ ἐν ἐμοὶ μείνητε. Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα. Ὁ μένων ἐν ἐμοί, κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν. Ἐὰν μή τις μείνῃ ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τὸ κλῆμα, καὶ ἐξηράνθη, καὶ συνάγουσιν αὐτά, καὶ εἰς πῦρ βάλλουσι, καὶ καίεται. Ἐὰν μείνητε ἐν ἐμοί, καὶ τὰ ῥήματά μου ἐν ὑμῖν μείνῃ, ὃ ἐὰν θέλητε αἰτήσασθε, καὶ γενήσεται ὑμῖν.

Ὁ Ἱερεὺς ἀμέσως τὴν Ἀπόλυσιν·

Δόξα σοι, ὁ Θεός, ἡ ἐλπὶς ἡμῶν, δόξα σοι. Χριστὸς ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν, ταῖς πρεσβείαις τῆς παναχράντου καὶ παναμώμου ἁγίας αὐτοῦ Μητρός, τῶν ἁγίων ἐνδόξων καὶ πανευφήμων Ἀποστόλων, (τοῦ Ἁγίου τοῦ Ναοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου τῆς ἡμέρας, ἐφ᾿ ὅσον ἑορτάζηται), καὶ πάντων τῶν Ἁγίων, ἐλεήσαι καὶ σώσαι ἡμᾶς ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος καὶ ἐλεήμων Θεός. Ἀμήν.

Ετα ερες λέγει (ποκρινομένων μν τό· Κύριε, λέησον, συνεχς).

Εξώμεθα πρ ερήνης το κόσμου.

πρ τν εσεβν κα ρθοδόξων Χριστιανν.

πρ το ρχιεπισκόπου μν (δενος) κα πάσης τς ν Χριστ μν δελφότητος.

πρ το εσεβος μν θνους πάσης ρχς κα ξουσίας ν ατ.

πρ εοδώσεως κα νισχύσεως το φιλοχρίστου στρατο.

πρ τν πολειφθέντων πατέρων κα δελφν μν.

πρ τν διακονούντων κα διακονησάντων μν.

πρ τν μισούντων κα γαπώντων μς.

πρ τν ντειλαμένων μν τος ναξίοις εχεσθαι πρ ατν.

πρ ναῤῥύσεως τν αχμαλώτων.

πρ τν ν θαλάσσ καλς πλεόντων.

πρ τν ν σθενείαις κατακειμένων.

Εξώμεθα κα πρ εφορίας τν καρπν τς γς.

Κα πρ πάσης ψυχς χριστιανν ρθοδόξων.

Μακαρίσωμεν τος εσεβες ρχοντας, τος ρθοδόξους ρχιερες. Τος κτίτορας τς γίας κκλησίας ταύτης, τος γονες μν κα διδασκάλους κα πάντας τος προαπελθόντας πατέρας κα δελφος μν τος νθάδε εσεβς κειμένους, κα τος πανταχο ρθοδόξους.
Επωμεν κα πρ αυτν, τό· Κύριε λέησον, Κύριε λέησον, Κύριε λέησον.

Χορός, ψάλλει· χος γ´.

Τν ραιότητα τς παρθενίας σου, κα τ πέρλαμπρον τ τς γνείας σου, Γαβριλ καταπλαγείς, βόα σοι Θεοτόκε, ποόν σοι γκώμιον, προσαγάγω πάξιον; τί δ νομάσω σε; πορ κα ξίσταμαι. Δι ς προσετάγην βο σοι· Χαρε, Κεχαριτωμένη.

ερεύς· Δι᾿ εχν τν γίων Πατέρων μν, Κύριε ησο Χριστέ, Θεός, λέησον μς. μήν.



Τ ΠΑΡΑΣΚΕΥ
ΤΗΣ Β´ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ναγινώσκεται τ Μικρν πόδειπνον. Μετ τ «ξιόν στιν» ψάλλεται π τν Χορν Κανν τς Θεοτόκου κα τ Κοντάκιον· «Τ περμάχ» ργς μεθ᾿ παγγέλλεται μμελς π το ερέως Β´ Στάσις τν «Χαιρετισμν».

ΣΤΑΣΙΣ ΔΕΥΤΕΡΑ

κουσαν ο Ποιμένες, τν γγέλων μνούντων, τν νσαρκον Χριστο παρουσίαν· κα δραμόντες ς πρς ποιμένα, θεωροσι τοτον ς μνν μωμον, ν τ γαστρ Μαρίας βοσκηθέντα, ν μνοντες, επον·

Χαρε, μνο κα ποιμένος Μήτηρ· χαρε, αλ λογικν προβάτων.

Χαρε, οράτων χθρν μυντήριον· χαρε, Παραδείσου θυρν νοικτήριον.

Χαρε, τι τ οράνια συναγάλλεται τ γ· χαρε, τι τ πίγεια συγχορεύει ορανος.

Χαρε, τν ποστόλων τ σίγητον στόμα· χαρε, τν θλοφόρων τ νίκητον θάρσος.

Χαρε, στεῤῥὸν τς Πίστεως ρεισμα· χαρε, λαμπρν τς χάριτος γνώρισμα.

Χαρε, δι᾿ ς γυμνώθη δης· χαρε, δι᾿ ς νεδύθημεν δόξαν.

Χαρε, Νύμφη νύμφευτε.

Θεοδρόμον στέρα, θεωρήσαντες Μάγοι, τ τούτου κολούθησαν αγλ· κα ς λύχνον κρατοντες ατόν, δι᾿ ατο ρεύνων κραταιν νακτα· κα φθάσαντες τν φθαστον, χάρησαν, ατ βοντες· λληλούϊα.


δον παδες Χαλδαίων, ν χερσ τς Παρθένου, τν πλάσαντα χειρ τος νθρώπους· κα Δεσπότην νοοντες ατόν, ε κα δούλου λαβε μορφήν, σπευσαν τος δώροις θεραπεσαι, κα βοσαι τ Ελογημέν·

Χαρε, στέρος δύτου Μήτηρ· χαρε, αγ μυστικς μέρας.

Χαρε, τς πάτης τν κάμινον σβέσασα· χαρε, τς Τριάδος τος μύστας φωτίζουσα.

Χαρε, τύραννον πάνθρωπον κβαλοσα τς ρχς· χαρε, Κύριον φιλάνθρωπον πιδείξασα Χριστόν.

Χαρε, τς βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας· χαρε, το βορβόρου υομένη τν ργων.

Χαρε, πυρς προσκύνησιν παύσασα· χαρε, φλογς παθν παλλάττουσα.

Χαρε, πιστν δηγ σωφροσύνης· χαρε, πασν γενεν εφροσύνη.

Χαρε, Νύμφη νύμφευτε.

Κήρυκες θεοφόροι, γεγονότες ο Μάγοι, πέστρεψαν ες τν Βαβυλνα· κτελέσαντές σου τν χρησμόν, κα κηρύξαντές σε τν Χριστν πασιν, φέντες τν ρώδην ς ληρώδη, μ εδότα ψάλλειν· λληλούϊα.

Λάμψας ν τ Αγύπτ, φωτισμν ληθείας, δίωξας το ψεύδους τ σκότος· τ γρ εδωλα ταύτης Σωτήρ, μ νέγκαντά σου τν σχύν, πέπτωκεν· ο τούτων δ υσθέντες, βόων πρς τν Θεοτόκον·

Χαρε, νόρθωσις τν νθρώπων· χαρε, κατάπτωσις τν δαιμόνων.

Χαρε, τς πάτης τν πλάνην πατήσασα· χαρε, τν εδώλων τν δόλον λέγξασα.

Χαρε, θάλασσα ποντίσασα Φαρα τν νοητόν· χαρε, πέτρα ποτίσασα τος διψντας τν ζωήν.

Χαρε, πύρινε στλε, δηγν τος ν σκότει· χαρε, σκέπη το κόσμου, πλατυτέρα νεφέλης.

Χαρε, τροφ το μάννα διάδοχε· χαρε, τρυφς γίας διάκονε.

Χαρε, γ τς παγγελίας· χαρε, ξ ς έει μέλι κα γάλα.

Χαρε, Νύμφη νύμφευτε.

Μέλλοντος Συμενος, το παρόντος αἰῶνος, μεθίστασθαι το πατενος, πεδόθης ς βρέφος ατ, λλ᾿ γνώσθης τούτ κα Θες τέλειος· διό περ ξεπλάγη, σο τν ἄῤῥητον σοφίαν, κράζων· λληλούϊα.

Ετα, τό· Τ περμάχ... (σύντομον). Τρισάγιον κα τ Κοντάκιον·

ς παρχς τς φύσεως, τ φυτουργ τς κτίσεως, οκουμένη προσφέρει σοι, Κύριε, τος θεοφόρους Μάρτυρας. Τας ατν κεσίαις, ν ερήν βαθεί τν κκλησίαν σου, δι τς Θεοτόκου συντήρησον, Πολυέλεε.

Κύριε, λέησον (μ´). ν παντ καιρ... κα σπιλε, μόλυντε... Κα δς μν Δέσποτα... (νευ Εαγγελίου). πόλυσις. Εξώμεθα... Τν ραιότητα... Δι᾿ εχν...


Τ ΠΑΡΑΣΚΕΥ
 ΤΗΣ Γ´ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ναγινώσκεται τ Μικρν πόδειπνον. Μετ τ «ξιόν στιν» ψάλλεται π τν Χορν Κανν τς Θεοτόκου κα τ Κοντάκιον· «Τ περμάχ» ργς μεθ᾿ παγγέλλεται μμελς π το ερέως Γ´ Στάσις τν «Χαιρετισμν».


ΣΤΑΣΙΣ ΤΡΙΤΗ

Νέαν δειξε κτίσιν, μφανίσας Κτίστης, μν τος π᾿ ατο γενομένοις· ξ σπόρου βλαστήσας γαστρός, κα φυλάξας ταύτην, σπερ ν, φθορον· να τ θαμα βλέποντες, μνήσωμεν ατήν, βοντες·

Χαρε, τ νθος τς φθαρσίας· χαρε, τ στέφος τς γκρατείας.

Χαρε, ναστάσεως τύπον κλάμπουσα· χαρε, τν γγέλων τν βίον μφαίνουσα.

Χαρε, δένδρον γλαόκαρπον, ξ ο τρέφονται πιστοί· χαρε, ξύλον εσκιόφυλλον, φ᾿ ο σκέπονται πολλοί.

Χαρε, κυοφοροσα δηγν πλανωμένοις· χαρε, πογεννσα λυτρωτν αχμαλώτοις.

Χαρε, Κριτο δικαίου δυσώπησις· χαρε, πολλν πταιόντων συγχώρησις.

Χαρε, στολ τν γυμνν παῤῥησίας· χαρε, στοργ πάντα πόθον νικσα.

Χαρε, Νύμφη νύμφευτε.

Ξένον τόκον δόντες, ξενωθμεν το κόσμου, τν νον ες ορανν μεταθέντες· δι τοτο γρ ψηλς Θεός, π γς φάνη ταπεινς νθρωπος, βουλόμενος λκύσαι πρς τ ψος, τος ατ βοντας· λληλούϊα.

λος ν ν τος κάτω, κα τν νω οδόλως πν, περίγραπτος Λόγος· συγκατάβασις γρ θεϊκή, ο μετάβασις δ τοπικ γέγονε· κα τόκος κ Παρθένου θεολήπτου, κουούσης τατα·

Χαρε, Θεο χωρήτου χώρα· χαρε, σεπτο μυστηρίου θύρα.

Χαρε, τν πίστων μφίβολον κουσμα· χαρε, τν πιστν ναμφίβολον καύχημα.

Χαρε, χημα πανάγιον το π τν Χερουβείμ· χαρε, οκημα πανάριστον το π τν Σεραφείμ.

Χαρε, τναντία ες τατ γαγοσα· χαρε, παρθενίαν κα λοχείαν ζευγνσα.

Χαρε, δι᾿ ς λύθη παράβασις! χαρε δι᾿ ς νοίχθη Παράδεισος.

Χαρε, κλες τς Χριστο Βασιλείας· χαρε, λπς γαθν αωνίων.

Χαρε, Νύμφη νύμφευτε.

Πσα φύσις γγέλων, κατεπλάγη τ μέγα, τς σς νανθρωπήσεως ργον· τν πρόσιτον γρ ς Θεόν, θεώρει πσι προσιτν νθρωπον· μν μν συνδιάγοντα, κούοντα δ παρ πάντων οτως· λληλούϊα.

ήτορας πολυφθόγγους, ς χθύας φώνους, ρμεν π σο Θεοτόκε· ποροσι γρ λέγειν τό, πς κα Παρθένος μένεις, κα τεκεν σχυσας· μες δ τ μυστήριον θαυμάζοντες, πιστς βομεν·

Χαρε, σοφίας Θεο δοχεον· χαρε, προνοίας ατο ταμεον.

Χαρε, φιλοσόφους σόφους δεικνύουσα· χαρε, τεχνολόγους λόγους λέγχουσα.

Χαρε, τι μωράνθησαν ο δεινο συζητηταί· χαρε, τι μαράνθησαν ο τν μύθων ποιηταί.

Χαρε, τν θηναίων τς πλοκς διασπσα· χαρε, τν λιέων τς σαγήνας πληροσα.

Χαρε, βυθο γνοίας ξέλκουσα· χαρε, πολλος ν γνώσει φωτίζουσα.

Χαρε, λκς τν θελόντων σωθναι· χαρε, λιμν τν το βίου πλωτήρων.

Χαρε, Νύμφη νύμφευτε.

Σσαι θέλων τν κόσμον, τν λων Κοσμήτωρ, πρς τοτον ατεπάγγελτος λθε· κα ποιμν πάρχων ς Θεός, δι᾿ μς φάνη καθ᾿ μς νθρωπος· μοί γρ τ μοιον καλέσας, ς Θες κούει· λληλούϊα.

Ετα, τό· Τ περμάχ... (σύντομον). Τρισάγιον κα τό Κοντάκιον· ς παρχς τς φύσεως..., Κύριε, λέησον (μ´). ν παντ καιρ... σπιλε μόλυντε..., Κα δς μν Δέσποτα..., (νευ Εαγγελίου). πόλυσις. Εξώμεθα..., Τν ραιότητα..., Δι᾿ εχν...


Τ ΠΑΡΑΣΚΕΥ
ΤΗΣ Δ´ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ναγινώσκεται τ Μικρν πόδειπνον (σελ. 6). Μετ τ «ξιόν στιν» ψάλλεται π τν Χορν Κανν τς Θεοτόκου (σελ. 28) κα τ Κοντάκιον· «Τ περμάχ» ργς (σελ. 54), μεθ᾿ παγγέλλεται μμελς π το ερέως Δ´ Στάσις τν «Χαιρετισμν».

ΣΤΑΣΙΣ ΤΕΤΑΡΤΗ

Τεχος ε τν παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε, κα πάντων τν ες σ προστρεχόντων· γρ το ορανο κα τς γς, κατεσκεύασέ σε Ποιητς χραντε, οκήσας ν τ μήτρ σου, κα πάντας σοι προσφωνεν διδάξας·

Χαρε, στήλη τς παρθενίας· χαρε, πύλη τς σωτηρίας.

Χαρε, ρχηγ νοητς ναπλάσεως· χαρε, χορηγ θεϊκς γαθότητος.

Χαρε, σ γρ νεγέννησας τος συλληφθέντας ασχρς· χαρε, σ γρ νουθέτησας τος συληθέντας τν νον.

Χαρε, τν φθορέα τν φρενν καταργοσα· χαρε, τν σπορέα τς γνείας τεκοσα.

Χαρε, παστς σπόρου νυμφεύσεως· χαρε, πιστος Κυρί ρμόζουσα.

Χαρε, καλ κουροτρόφε παρθένων· χαρε, ψυχν νυμφοστόλε γίων.

Χαρε, Νύμφη νύμφευτε.

μνος πας ττται, συνεκτείνεσθαι σπεύδων, τ πλήθει τν πολλν οκτιρμν σου· σαρίθμους γρ τ ψάμμ δάς, ν προσφέρωμέν σοι, Βασιλε γιε, οδν τελομεν ξιον, ν δέδωκας μν, τος σο βοσιν· λληλούϊα.

Φωτοδόχον λαμπάδα, τος ν σκότει φανεσαν, ρμεν τν γίαν Παρθένον· τ γρ ϋλον πτουσα φς, δηγε πρς γνσιν θεϊκν παντας, αγ τν νον φωτίζουσα, κραυγ δ τιμωμένη τατα·

Χαρε, κτς νοητο λίου· χαρε, βολς το δύτου φέγγους.

Χαρε, στραπ τς ψυχς καταλάμπουσα· χαρε, ς βροντ τος χθρος καταπλήττουσα.

Χαρε, τι τν πολύφωτον νατέλλεις φωτισμόν· χαρε, τι τν πολύῤῥητον ναβλύζεις ποταμόν.

Χαρε, τς κολυμβήθρας ζωγραφοσα τν τύπον· χαρε, τς μαρτίας ναιροσα τν ύπον.

Χαρε, λουτρ κπλύνων συνείδησιν· χαρε, κρατρ κιρνν γαλλίασιν.

Χαρε, σμ τς Χριστο εωδίας· χαρε, ζω μυστικς εωχίας.

Χαρε, Νύμφη νύμφευτε.

Χάριν δοναι θελήσας, φλημάτων ρχαίων, πάντων χρεωλύτης νθρώπων, πεδήμησε δι᾿ αυτο, πρς τος ποδήμους τς ατο χάριτος· κα σχίσας τ χειρόγραφον, κούει παρ πάντων οτως· λληλούϊα.

Ψάλλοντές σου τν τόκον, νυμνομέν σε πάντες, ς μψυχον ναν Θεοτόκε· ν τ σ γρ οκήσας γαστρί, συνέχων πάντα τ χειρ Κύριος, γίασεν, δόξασεν, δίδαξε βον σοι πάντας·

Χαρε, σκην το Θεο κα Λόγου· χαρε, γία γίων μείζων.

Χαρε, Κιβωτ χρυσωθεσα τ Πνεύματι· χαρε, θησαυρ τς ζως δαπάνητε.

Χαρε, τίμιον διάδημα βασιλέων εσεβν· χαρε, καύχημα σεβάσμιον ερέων ελαβν.

Χαρε, τς κκλησίας σάλευτος πύργος· χαρε, τς βασιλείας τ πόρθητον τεχος.

Χαρε, δι᾿ ς γείρονται τρόπαια· χαρε, δι᾿ ς χθρο καταπίπτουσι.

Χαρε, χρωτς το μο θεραπεία· χαρε, ψυχς τς μς σωτηρία.

Χαρε, Νύμφη νύμφευτε.

πανύμνητε Μτερ, τεκοσα τν πάντων γίων γιώτατον Λόγον (κ γ´)· δεξαμένη τν νν προσφοράν, π πάσης ῥῦσαι συμφορς παντας· κα τς μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως, τος σο βοντας· λληλούϊα.

Κα πάλιν τν πρτον Οκον· γγελος πρωτοστάτης . Ετα, τό· Τ περμάχ... (σύντομον)· Τρισάγιον κα τ οκεον Κοντάκιον· ς παρχς τς φύσεως... Κύριε, λέησον (μ´). ν παντ καιρ... σπιλε, μόλυντε..., Κα δς μν Δέσποτα... κ.λπ. (νευ Εαγγελίου). πόλυσις. Εξώμεθα..., Τν ραιότητα..., Δι᾿ εχν... (σελ. 62-80).




Τ ΠΑΡΑΣΚΕΥ
ΤΗΣ Ε´ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Τ Παρασκευ τς Ε´ βδομάδος τν Νηστειν, καθ᾿ ν ναγινώσκονται παντες ο Οκοι το καθίστου μνου, μετ τ ξιόν στιν, το Μικρο ποδείπνου, ψάλλεται δς ες ργν βυζαντινν μέλος κα παξ σύντομον, τ πολυτίκιον Τροπάριον.

χος πλ. δ´. Ατόμελον.

Τ προσταχθν μυστικς, λαβν ν γνώσει, ν τ σκην το ωσήφ, σπουδ πέστη, σώματος, λέγων τ πειρογάμ· κλίνας τ καταβάσει τος ορανούς, χωρεται ναλλοιώτως λος ν σοί. ν κα βλέπων ν μήτρ σου, λαβόντα δούλου μορφήν, ξίσταμαι κραυγάζειν σοι· Χαρε, Νύμφη νύμφευτε!

Στὴ συνέχεια ὁ ἱερέας διαβάζει τὴν πρώτη στάση τῶν Χαιρετισμῶν (Α-Ζ). Ἔπειτα ψάλλονται οἱ Α´ καὶ Γ´ ὠδὲς τοῦ Κανόνα καὶ τὸ «Τῇ Ὑπερμάχῳ...». Ἀκολουθεῖ ὑπὸ τοῦ ἱερέως ἡ ἀνάγνωση τῆς δευτέρας στάσης (Η-Μ). Ψάλλονται στὴ συνέχεια οἱ Δ´, Ε´ καὶ ΣΤ´ ὠδὲς τοῦ Κανόνα, καὶ μετὰ πάλι τὸ «Τῇ Ὑπερμάχῳ...». Ἀκολουθεῖ ἡ ἀνάγνωση τῆς τρίτης στάσης (Ν-Σ). Ψάλλονται οἱ ὑπόλοιπες ὠδὲς τοῦ Κανόνα· Ζ´, Η´ καὶ Θ´ καὶ πάλι τὸ «Τῇ Ὑπερμάχῳ...». Ἀκολούθως ἡ τέταρτη καὶ τελευταία στάση τῶν Χαιρετισμῶν (Τ-Ω καὶ Α). Τὸ «Τῇ Ὑπερμάχῳ...»· τὸ Τρισάγιο καὶ τὰ ὑπόλοιπα τοῦ Ἀποδείπνου. Πρὶν ἀπὸ τὸ «Δι᾿ εὐχῶν...» ψάλλεται τὸ «Τὴν ὡραιότητα τῆς παρθενίας σου...».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου